Athens in Sketch

Διαδικτυακό reunion

Και κάθε φορά που λέω πως δεν υπάρχει πια λόγος να έχω λογαριασμό στο Facebook, κάτι γίνεται και αναθεωρώ...

..εκεί που πλέον το βρίσκω αφάνταστα βαρετό να χαζεύω τα posts του κάθε γνωστού και άγνωστου friend, και ακόμα πιο βαρετό να αναρτώ εγώ posts...

..εκεί που πιστεύω πως όντας χρήστης του Facebook από το 2007, τα έχω δει και τα έχω κάνει όλα και αυτή η εφαρμογή δεν έχει τίποτε παραπάνω να μου προσφέρει...

..εκεί που θεωρώ πως με όσους (ξεχασμένους και μη) γνωστούς ήταν να βρεθώ διαδικτυακά, έγινε, βρεθήκαμε, αυτοί είναι όλοι, δεν υπάρχουν άλλοι...

..ξαφνικά βλέπω το friend request που ποτέ δεν φανταζόμουν να δω και που με χαροποίησε ανέλπιστα περισσότερο από κάθε άλλο! (Το Facebook αρχίζει να ανεβαίνει ξανά στην εκτίμησή μου...)

Ο δάσκαλός μου από το δημοτικό! Μου φαίνεται απίστευτο, αφού μετά από τόσα χρόνια (που έχω σταματήσει να μετράω πλέον) ούτε εγώ η ίδια δεν θυμάμαι όλους τους δασκάλους και τους καθηγητές μου (αν και αυτός ο δάσκαλος είναι από αυτούς που πάντα θα θυμάμαι...).

Ποτέ όμως δεν περίμενα πως θα με θυμόταν αυτός, μετά από τόσο καιρό και τόσους μαθητές που πλάσθηκαν στα χέρια του μετά από μένα.

Κύριε Δημήτρη, χαίρομαι και συγκινούμαι ιδιαίτερα που με βρήκατε!

Τελικά το Facebook εκτός των άλλων περιττών, πραγματικά μας ενώνει, γι'αυτό λέω να συνεχίσω να είμαι μέλος αυτής της διαδικτυακής κοινότητας γιατί ποτέ δεν ξέρεις από πού μπορεί να σου έρθει το επόμενο απρόσμενο friend request...