Τα σκουπίδια έχουν αξιοπρέπεια

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω κάποιον να ψάχνει τα σκουπίδια. Και δυστυχώς σε αυτούς τους καιρούς, το φαινόμενο είναι ακόμη πιο έντονο. Αυτό όμως που μου κέντρισε την προσοχή περισσότερο αυτή τη φορά, ήταν η υπομονή, η επιμονή και η οργάνωση αυτού του ανθρώπου.

Αυτός ο μικρός κάδος απορριμάτων, βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Αθήνας. Αποτελεί πόλο έλξης κυρίως για περιτυλίγματα φαγητών και πλαστικά ποτήρια από καφέ και άλλα ροφήματα. Αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς πως οι βασικοί του «πελάτες» είναι οι υπάλληλοι των γύρω γραφείων και επιχειρήσεων που βγαίνουν στο δρόμο για ένα διάλειμμα φαγητού ή για ένα τσιγάρο μαζί με τον καφέ τους.

Κάθε μεσημέρι, αυτός ο κάδος ξεχειλίζει από πλαστικά ποτήρια με χρωματιστά καλαμάκια. Μερικές φορές τόσα πολλά, ώστε οι θυρωροί των γύρω κτηρίων αναγκάζονται να τοποθετούν επιπλέον σακούλες ώστε να μην σκορπιστούν τα σκουπίδια τριγύρω.

Και ανάμεσα στα πλαστικά ποτήρια και τις χάρτινες συσκευασίες φαγητών –που είναι σχεδόν πάντα άδειες- αυτός ο νεαρός να ψαχουλεύει τον κάδο και να ανοίγειν προσεχτικά την κάθε σακούλα για να την ψάξει κι αυτή. Έψαχνε την κάθε σακούλα λες και περιείχε μέσα της κάτι πολύτιμο ή κάτι εύθραυστο που φοβόταν μην σπάσει. Σίγουρα βέβαια ένα κομμάτι φαγητό για αυτόν θα ήταν κάτι πραγματικά πολύτιμο.

Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε ήταν πως οι κινήσεις του ήταν πολύ ήρεμες και καθόλου βιαστικές. Δεν άδειαζε τα σκουπίδια στη μέση του δρόμου ούτε πέταγε τα άχρηστα ευρήματά του από δω κι απο κει. Ξετύλιγε μια σακούλα, την έψαχνε διεξοδικά αλλά ευγενικά και όταν η αναζήτησή του δεν κατέληγε στην εύρεση κάποιου μισοφαγωμένου σάντουιτς, την ξαναέδενε και την έβαζε στη θέση της.

Τον παρακολουθούσα ασταμάτητα για 15 λεπτά. Άνοιγε, έψαχνε, έκλεινε. Για μια στιγμή σκέφτικα πως ίσως έψαχνε για κάτι που έχασε ή πέταξε κατά λάθος μέσα στον κάδο. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως ένας άνθρωπος που είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης, θα είχε τόση υπομονή και τόση ευσυνειδησία ώστε να είναι τόσο τακτικός την αναζήτηση μιας μπουκιάς που προφανώς θα τον βοηθούσε στο να «βγάλει» κι αυτή τη μέρα.

Λένε πως οι συνθήκες διαμορφώνουν την συμπεριφορά του ανθρώπου. Ποιές είναι λοιπόν αυτές οι συνθήκες που κάνουν έναν άνθρωπο που ψάχνει για λίγη τροφή στα σκουπίδια να είναι τόσο αξιοπρεπής και έναν άλλον άνθρωπο που έχει τροφή όποτε και όπου θελήσει, να την πετάει αβίαστα και ασυνείδητα όπου να’ναι;

Καλοκαιρινές συμβουλές ομορφιάς

Ο Αύγουστος ήρθε κορίτσια! Καλό Μήνα! Και αφού για τις περισσότερες από μας αποτελεί μήνα διακοπών, σκέφτηκα να παραθέσω μερικές συμβουλές ομορφιάς για να λάμπουμε και στις διακοπές!

Η επιδερμίδα μας, είναι η εικόνα μας και η υγιής επιδερμίδα δίνει μια υγιή εικόνα. Κι ενώ πρέπει να την περιποιούμαστε όλο το χρόνο, οι καλοκαιρινοί μήνες απαιτούν να είμαστε λίγο πιο σχολαστικές με την φροντίδα της. Γι'αυτό λοιπόν, καθημερινός καθαρισμός και ενυδάτωση της επιδερμίδας ακόμη κι αν δεν φοράμε makeup, αφού ο ιδρώτας, το ξηρό περιβάλλον και η σκόνη "επιτίθενται" καθημερινά στο δέρμα μας. Προτιμήστε "ελαφριά" προϊόντα που δροσίζουν και αναζωογονούν την επιδερμίδα, χωρίς να την "βαραίνουν".

Ξέρω ότι το ιδανικό μαύρισμα είναι ο προορισμός κάθε γυναίκας... τον μήνα Αύγουστο! Ψυχραιμία όμως. Όπως είπαμε, η όμορφη όψη, ξεκινάει από την υγιή όψη. Και καθώς η ακτινοβολία του ήλιου έχει γίνει πιο επικίνδυνη από ποτέ, η αντηλιακή κρέμα θα πρέπει να κατέχει μόνιμη θέση μέσα στην τσάντα μας. Μην ξεχνάτε πως οι αντηλιακές κρέμες δεν εμποδίζουν το μαύρισμα, ενώ από την άλλη, μας παρέχουν την απαραίτητη προστασία από τις επικίνδυνες και ανεπιθύμητες επιπτώσεις της έκθεσης στον ήλιο. Μία από αυτές είναι και η γήρανση. Καλύτερα λοιπόν ένα τόνο πιο ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα παρά δέκα χρόνια πιο γερασμένη. Και να θυμάστε, αντηλιακή όλη μέρα, όχι μόνο στην παραλία.

Μακιγιάζ. Το αναγκαίο κακό. Όλες το χρειαζόμαστε και όλες μας παιδεύει. "Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον" και το ίδιο ισχύει και για το makeup που λιώνει σαν το κεράκι της Λαμπρής μέσα στη ζέστη. Η σκόνη και ο ιδρώτας μάλλον κάνουν κακό συνδυασμό με το αγαπημένο σου fond de teint. Γι'αυτό, το καλοκαίρι προτίμησε το πιο φυσικό σου look. Άσε στην άκρη το βαρύ μακιγιάζ και αντ'αυτού χρησιμοποίησε αντηλιακή κρέμα με χρώμα που σου προσφέρει διπλό αποτέλεσμα. Και ματ όψη και υψηλή προστασία. Με λίγη μάσκαρα και ένα φρουτένιο lip gloss είσαι έτοιμη!

And last but not least... τα μαλλάκια μας! Το καλοκαίρι είναι η τέλεια ευκαιρία για αυτά - και για μας - να ξεκουραστούν από το μόνιμο styling του χειμώνα. Ατημέλητα, σε κοτσίδες, με χρωματιστές κορδέλες και κοκκαλάκια. Ανάλαφρα και sexy. Και μην ξεχνάτε και τη δική τους αντηλιακή προστασία. Ψεκάστε τα με ένα αντηλιακό σπρέυ στην παραλία και δροσίστε τα με ενυδατική μάσκα μετά τη θάλασσα.

Το καλοκαίρι είναι για χαλάρωση και ξεκούραση. Περιποιηθέιτε τον εαυτό σας απλά και απολαύστε τον!

Καλές Διακοπές! 

Διαφήμιση προϊόντων... Δυσφήμιση ζωής...

 Υπάρχουν δύο είδη τηλεοπτικής διαφήμισης. Το ένα είναι αυτό στο οποίο γίνεται απλά η παρουσίαση του προϊόντος και των ιδιοτήτων του – προτερημάτων του. Το άλλο είδος, είναι αυτό στο οποίο η παρουσίαση του προϊόντος, γίνεται μέσω μιας ιστορίας. Αυτές οι ιστορίες όμως, κάνουν κάτι πολύ περισσότερο από το να «περνάνε» ένα προϊόν. Μαζί, «περνάνε» και πολλά μηνύματα. Για την καθημερινότητα, για τα συναισθήματα, για τις αξίες της ζωής.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι διαφημίσεις ποτών, στις οποίες βλέπουμε συχνά να κυριαρχούν μηνύματα ελπίδας, διασκέδασης, ευγένιας και δύναμης για τη ζωή. Σημειωτέον βέβαια, πως αυτές οι διαφημίσεις μας έρχονται από το εξωτερικό. Πολλές φορές μάλιστα, το μήνυμα του τηλεοπτικού σποτ είναι τόσο δυνατό, που το ίδιο το διαφημιζόμενο προϊόν, μας περνάει σχεδόν απαρατήρητο, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, αφού όλα τα μηνύματα αποτυπώνονται στον εγκέφαλό μας, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε άμεσα.

Κι εδώ ξεκινάει ο προβληματισμός μου ή ακόμη καλύτερα, ή ένστασή μου. Κατά καιρούς έχουν δεχθεί κριτική πολλές ταινίες, βιβλία, ακόμη και τραγούδια για τα μηνύματα που περνάνε στον κόσμο. Η διαφήμιση όμως; Παρόλο που τα διαφημιστικά σποτ μας βομβαρδίζουν δεκάδες φορές μέσα στη μέρα, τα μηνύματά τους, μας περνάνε ασχολίαστα, αβάδιστα, αβίαστα και αβασάνιστα.

Παρατηρώ τις αντίστοιχες ελληνικές «δημιουργίες» (τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία), όπου δηλαδή ένα προϊόν προωθείται μέσω μιας ιστορίας. Και τι βλέπω; Οι περισσότερες από αυτές, όχι μόνο δεν «λένε» ωραίες ιστορίες, αλλά αντιθέτως, ισοπεδώνουν ακόμη περισσότερο τις -ήδη υπό εξαφάνιση- αξίες της ζωής, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις που είναι και οι πιο ταλαιπωρημένες.

«Αγόρασε το νέο κινητό για να έχεις καλύτερο σήμα και να λες πιο εύκολα ψέμματα στο σύντροφό σου για το πού βρίσκεσαι», «πάρε γρήγορο υπολογιστή για να προλαβαίνεις να κατεβάζεις το παράθυρο που κάνεις chat με άλλες γυναίκες», «απόκτησε ασύρματο ίντερνετ, ώστε να μην σκυλοβαρεθείς στο ρομαντικό –κατά τα άλλα- σαββατοκύριακο με την κοπέλα σου». Πολλές από αυτές τις διαφημίσεις μπορεί τώρα να μην θυμίζουν και πολλά, αλλά δεν είναι παλιές και τη δουλειά τους την κάνανε μια χαρά. Βέβαια, έχω και κάτι σε πιο πρόσφατο, τωρινό. Το τελευταίο χιτάκι της διαφημιστικής δημιουργικότητας. «Τι ωραία που θα ήταν να μπορούσες να επιστρέψεις τη γυναίκα σου και να πάρεις πίσω τα λεφτά που ξόδεψες για αυτή». Τι πιο «εμπνευσμένο», από ένα concept όπου οι σχέσεις μετριώνται με το χρήμα και που η γυναίκα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πακέτο συναλλαγής που το «ξεφορτώνεται» η οικογένεια και το «φορτώνεται» ο σύζυγος. Και που μπορεί φυσικά –όποτε μετανιώσει- να το επιστρέψει.

Κάποιοι θα μου πούν: «Μα καλά, αυτά συμβαίνουν και στη ζωή. Έτσι είναι οι άνθρωποι». Ναι, ok, συμφωνώ. Αλλά αυτό σημαίνει ότι αυτή τη συμπεριφορά θα πρέπει να τη διαφημίζουμε κιόλας; Να είμαστε τόσο περήφανοι για αυτή; Γιατί δηλαδή θα πρέπει να περνάει το μήνυμα –ιδιαίτερα στα παιδιά- πως τέτοιου είδους συμπεριφορές όχι μόνο είναι ανεκτές, αλλά και δεδομένες στην ελληνική κοινωνία;

Κάποιοι θα μου πούν: «Δεν έχεις χιούμορ». Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να βρω τίποτε το αστείο βλέποντας έναν ηλίθιο να φωνάζει στη γυναίκα του «...σήκω πάνω ρε(!)...». Μάλλον θα φταίει το ότι δεν έχω τέτοια βιώματα. Βέβαια φαντάζομαι πως όσοι έχουν τέτοια βιώματα, αυτοί είναι που με τίποτα δεν θα το θεωρούν αστείο. Το σίγουρο είναι πως οι εμπνευστές αυτών των διαφημίσεων είναι αυτοί που δεν έχουν χιούμορ και κατ’ επέκταση δημιουργικότητα, εφόσον δεν είναι ικανοί να «πουλήσουν» το προϊόν τους, προωθώντας το μέσα από την ομορφιά της ζωής και όχι από την καφρίλα της.

Τέλος, την μεγαλύτερη έκπληξη σε όλη αυτή την παρατήρηση, μου έκανε το γεγονός πως τα περισσότερα από αυτά τα διαφημιστικά σποτ, διαφημίζουν προϊόντα νέας τεχνολογίας. Και αναρωτιέμαι... πως είναι δυνατόν, για να διαφημίσει κάποιος το μέλλον και την καινοτομία, να χρησιμοποιεί τόσο απαρχαιωμένες και παρωχημένες ιδέες;

Ubi dubium ibi libertas... - Όπου αμφισβήτηση, εκεί ελευθερία...

     Η ένταση στην Αίγυπτο συνεχίζεται αμείωτη, καθώς ο Αιγυπτιακός λαός διαδηλώνει για την αποχώρηση του Χόσνι Μουμπάρακ από την εξουσία. Οι συγκρούσεις είναι βίαιες και έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες τραυματισμούς αλλά και θανάτους. Η ανάγκη του λαού για ελευθερία δεν καταπνίγεται. Αντίθετα μεγαλώνει μέρα με την ημέρα και δυναμώνει πέρα από κάθε αντίσταση.

     Μέσα στη λαίλαπα όμως των συγκρούσεων, των διαδηλώσεων και της εξέγερσης, αναβλύζει όχι μόνο η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και η ευχάριστη επιβεβαίωση, πως μπροστά σε ένα κοινό σκοπό –ιδιαίτερα αν ο σκοπός αυτός είναι το πολυτιμότερο αγαθό της ανθρωπότητας- την ελευθερία, οι θρησκευτικές, πολιτικές ή φυλετικές διακρίσεις εξαλείφονται και οι άνθρωποι ενώνονται.

     Ζωντανή απόδειξη, μέσα στο χάος των αναταραχών, αποτελούν οι φωτογραφίες και οι μαρτυρίες ανθρώπων, που δείχνουν Χριστιανούς, να σχηματίζουν ένα προστατευτικό τείχος γύρω από Μουσουλμάνους που προσεύχονται.

     Μία ομάδα Χριστιανών, ενώνουν τα χέρια, σχηματίζοντας έναν ανθρώπινο κλοιό, που προστατεύει εκατοντάδες Μουσουλμάνους διαδηλωτές, οι οποίοι βρίσκονται εκείνη τη στιγμή σε ευάλωτη θέση, αφού πραγματοποιούν την προσευχή τους γονατισμένοι.
     Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στο Κάιρο από την Nevin Zaki και αφού τις ανέρτησε στο διαδίκτυο, έγραψε «Να έχετε υπόψη ότι αυτή η φωτογραφία, τραβήχτηκε ένα μήνα μετά την βομβιστική επίθεση στην Αλεξάνδρεια, όπου πολλοί Χριστιανοί πέθαναν άδικα. Παρόλα αυτά, όλοι συμπαρασταθήκαμε ο ένας στον άλλον».
     Υπενθυμίζεται, πως η βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας που έγινε λίγο μετά την Πρωτοχρονιά στην Αλεξάνδρεια, κόστισε την ζωή σε 23 Κόπτες Χριστιανούς, οι οποίοι αποτελούν το 10% του Αιγυπτιακού πληθυσμού των 80 εκατ. Ανθρώπων, ενώ για την επίθεση, κατηγορήθηκαν οι φανατικοί Μουσουλμάνοι.
     Μια άλλη γυναίκα, που βρέθηκε στην Αίγυπτο για να επισκεφθεί την κόρη της, αναφέρει σε e-mail που έστειλε στον γιό της στο Κολοράντο «Ελπίζω να ‘αιχμαλωτίσω’ σε έναν ιμπρεσιονιστικό πίνακα, αυτή τη σκηνή της πλατείας Ταχρίρ, όπου δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, βρίσκονται μπροστά από ένα μεγάλο δημόσιο κτήριο τα βράδια. Από πίσω κρύβεται η μεγαλύτερη προτεσταντική εκκλησία στην Αίγυπτο, η Kassar Debara», ενώ επίσης ανέφερε «Κάποιοι Μουσουλμάνοι, φυλάνε Κοπτικές εκκλησίες όσο προσεύχονται οι Χριστιανοί και οι Χριστιανοί φυλάνε τα τζαμιά όσο οι Μουσουλμάνοι προσεύχονται».
     Το λαμπρότερο παράδειγμα της ένωσης των ανθρώπων και της υπέρβασης των διαφορών τους.

Μια Γυναίκα… Όλα τα μπορεί!

Ο μοναδικός άντρας που έχει καταγραφεί στην ιστορία, ως πολυπράγμων, ήταν ο Μέγας Ναπολέων. Κατά τους υπόλοιπους άντρες, η ικανότητα να κάνει κανείς πολλά πράγματα ταυτόχρονα, ή να ανταπεξέρχεται σε διαφορετικούς ρόλους της ζωής παράλληλα, μάλλον ακούγεται σαν υπερφυσική ιδιότητα.

Αυτό όμως που για τους άντρες φαντάζει αδύνατο, οι γυναίκες το «παίζουν» στα δάχτυλα. Οι διάφοροι ρόλοι που καλείται να καλύψει μια γυναίκα στη ζωή της, είναι απόρροια της ανάγκης της να συμμετέχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Η πραγματοποίηση όμως αυτών των προκλήσεων, είναι απόρροια της ικανότητάς της να συνδυάζει λογική και ευαισθησία.

Μεγάλο κομμάτι των προκλήσεων αυτών, αποτελεί και ο επαγγελματικός τομέας. Τα τελευταία χρόνια, συναντάμε όλο και περισσότερο το γυναικείο φύλο σε υψηλές διοικητικές θέσεις, συνδυάζοντας ταυτόχρονα τον ρόλο της μητέρας, της συζύγου, της γυναίκας, αλλά και του επιτυχούς στελέχους. Αυτός ο συνδυασμός, αποτελεί πλέον πρότυπο για το γυναικείο φύλο και αντικατοπτρίζει τις φιλοδοξίες της σύγχρονης γυναίκας.

Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία και την εργασία, σίγουρα έχει αλλάξει πολύ τις τελευταίες δεκαετίες, τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες. Η προσπάθεια της γυναίκας να αποδείξει πως εκτός από καλή μάνα και σύζυγος, είναι και σωστή επαγγελματίας, έχει αποδώσει. Έχει αλλάξει η αντίληψη των αντρών όσον αφορά σε αυτά που μπορεί να προσφέρει και να κατακτήσει μια γυναίκα στον επαγγελματικό της χώρο και αυτό φαίνεται από τον αριθμό των γυναικών που κατέχουν πλέον σημαντικές θέσεις από τον επιστημονικό έως τον πολιτικό χώρο.

Μέχρι πριν κάποια χρόνια, η ευαισθησία των γυναικών ήταν η τροχοπέδη για την επαγγελματική τους ανέλιξη. Οι άντρες θεωρούσαν πως μια γυναίκα δεν μπορεί να έχει «το στομάχι» για να αναπεξέλθει στις έντονες απαιτήσεις υψηλών θέσεων. Ακόμα και αυτό όμως πλέον έχει διαψευθεί. Και όχι μόνο. Έρευνες έχουν αποδείξει πως όχι μόνο δεν είναι εμπόδιο η ευαισθησία, αλλά αποτελεί και προσόν που κάνει τις γυναίκες πιο αποτελεσματικές και ικανές για τη διατήρηση διευθυντικών και σημαντικών θέσεων, από τους άντρες συναδέλφους τους. Η σημασία που δίνουν οι γυναίκες στις ανθρώπινες σχέσεις, διαμορφώνει μια πιο υγιή σχέση με τους υφισταμένους τους και κατ’επέκταση καλύτερη λειτουργία της επαγγελματικής ομάδας. Άλλωστε το μυστικό του καλού προϊστάμενου, είναι να μπορεί να έχει μια λειτουργική ομάδα υφισταμένων.

Παρόλο, βέβαια, που η γυναίκα έχει καταφέρει να διαπρέψει και στον επαγγελματικό τομέα, η θέση της ακόμα είναι επισφαλής. Η ισότητα των δύο φύλων παραμένει απλά μια θεωρία για πολλούς, στερώντας έτσι τις ίσες ευκαιρίες στην εργασία. Χρειάζεται ακόμη προσπάθεια από το γυναικείο φύλο για να εδραιώσει τη θέση της στην ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Μια γυναίκα όμως, όλα τα μπορεί, επιστρατεύοντας τις ικανότητές της, την ευαισθησία και την εξυπνάδα της!

Τύχη: Φίλος ή εχθρός;

Από την ημέρα που γεννιόμαστε, η τύχη μπαίνει στη ζωή μας. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε ή ακόμη και να το θέλουμε στην αρχή, αλλά είναι εκεί. Η πρώτη ευχή που ακούμε (ή καλύτερα ακούν οι γονείς μας), από συγγενείς και φίλους είναι «να σας ζήσει και να έχει καλή τύχη».

            Μεγαλώνοντας κι εγώ, άρχισα να βιώνω την παρουσία της στη ζωή μου, τουλάχιστον εξ’ονόματος. Στην αρχή, η επίκλησή της ήταν αθώα και ασυναίσθητη, όπως όταν σκεφτόμουν πόσο τυχερή ήμουν που ο καθηγητής δεν έπιασε το σκονάκι μου. Αργότερα, την έφερνα στη σκέψη μου πιο συνειδητά, όταν έλεγα πόσο τυχερή θα ήμουν αν ο Γιάννης από το πίσω θρανίο, μου ζήταγε να χορέψουμε στο πάρτυ. Και όσο μεγάλωνα εγώ, τόσο μεγάλωνε και η λίστα των πραγμάτων που συνοδεύονταν από την ανάγκη της τύχης. Ώσπου τελικά, κατάλαβα πως η ύπαρξή της ή μη, στη ζωή μου, έπαιζε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο. Έφτασα να λέω κι εγώ πως για όλα φταίει η τύχη, ή μάλλον καλύτερα η «μη» τύχη. Και εκεί είναι που ξεκίνησε το κακό.

            Από την στιγμή που άρχισα να πιστεύω πως για ό,τι πήγαινε στραβά στη ζωή μου, έφταιγε η άτιμη η τύχη, τότε ήταν που ξεκίνησα να κατρακυλάω σε έναν κατήφορο που σε κάποια στιγμή έγινε τόσο απότομος, ώστε δεν μπορούσα πια να βρω τρόπο για να σταματήσω. Το ένα κακό διαδέχονταν το άλλο και έφτασα ακόμη και σε σημείο να θεωρώ άτυχο τον εαυτό μου, επειδή δεν έβρισκα να παρκάρω ακριβώς έξω από το σπίτι μου! (και πιστέψτε με, εδώ που μένω όντως είναι πιο πιθανό να πιάσεις το τζόκερ, παρά μια θέση parking).

Και τότε αναρωτήθηκα... Μα ποιά είναι επιτέλους αυτή η θεά Τύχη; Είναι καλή; Είναι κακή; Σκοπός της είναι να βοηθάει του κοινούς θνητούς ή να τους περιπαίζει, μοιράζοντας απλόχερα ελπίδες και μετά να γελάει χαιρέκακα πίσω από την πλάτη τους; Και τελοσπάντων την έχω ανάγκη στη ζωή μου ή μπορώ να τη διαολοστείλω κι αυτή όπως έχω κάνει με ο,τιδήποτε άχρηστο βάραινε τους ώμους μου;

Αποφάσισα λοιπόν, να κάνω ένα πείραμα... Θα χειριστώ την τύχη σαν να ήταν ο άντρας της ζωής μου... κάτι άπιαστο... κάτι που δεν είναι στο χέρι μου να έχω και που το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να δοκιμάσω όλους τους τρόπους που ξέρω ώστε να το προσελκύσω... να το γοητεύσω και να καταφέρω στο τέλος να το αποκτήσω...

Θα πειραματιστώ για 1 μήνα. Θα ακολουθήσω τις συμβουλές και τις υποδείξεις, όλων αυτών που υποστηρίζουν πως άμα την θες την τύχη, σου έρχεται... και άμα είσαι δεκτικός στην τύχη, σου έρχεται... και άμα είσαι ανοιχτός στην τύχη, σου έρχεται... Θα στηριχθώ στα λόγια του Αλχημιστή... «...Κι όταν επιδιώξεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει όπως επιθυμείς...» (συνεχίζεται...)

Όταν μεγαλώσω θέλω να...

Είμαι 28 ετών και έφτασα σε αυτήν την ηλικία, για να συνειδητοποιήσω πως δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Όχι, δεν είμαι ούτε καμία χαραμοφάισα, ούτε αιώνια φοιτήτρια. Εργάζομαι από τα 19 μου χρόνια. Σπούδασα, έμαθα τρείς ξένες γλώσσες, έκανα σεμινάρια για επιπλέον γνώση και εφόδια για την αγορά εργασίας και γενικά ακολούθησα την πεπατημένη και αναμενόμενη οδό που ακολουθεί κάθε νέος και νέα μετά το σχολείο, για μια πετυχημένη επαγγελματική ζωή.

Βέβαια η δική μου επαγγελματική πορεία, μου έδειξε από την αρχή πως κάτι ήταν «διαφορετικό», ασχέτως αν εγώ δεν έβλεπα τα σημάδια, είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Τα πράγματα για μένα, άρχισαν λίγο ανάποδα θα μπορούσα να πω. Με το που τελείωσα τις σπουδές μου στον καλλιτεχνικό κλάδο, βρέθηκα να έχω ιδρύσει μια δική μου εταιρεία πληροφορικής. Δεν ήμουν ιδιαίτερος γνώστης του αντικειμένου, όμως οι συνεργάτες μου ήταν, κι έτσι χωρίς πολλή σκέψη και παρασυρόμενη από την ιδέα πως θα ήμουν μια επιχειρηματίας μόλις 21 ετών, προχώρησα. Τα δύο πρώτα χρόνια πέρασαν χωρίς να προλάβω να σκεφτώ πού ήμουν και τι έκανα. Στη συνέχεια όμως κι έχοντας ξεπεράσει το ψώνιο της «νεαρής επιχειρηματία», άρχισα να συνειδητοποιώ, πως το αντικείμενο με το οποίο καταπιανόμουν όλον αυτό τον καιρό, δεν με γέμιζε καθόλου. Εγώ ήμουν άνθρωπος της τέχνης κι όχι της τεχνολογίας. Μετά από όχι και πολλή σκέψη, αποφασίζω να πουλήσω την εταιρεία αυτή (η οποία σημειωτέον ήταν κερδοφόρα), για να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά μου άρεσε (ή έτσι νόμιζα), τα καλλιτεχνικά.

Έτσι, ξεκίνησα να κάνω αυτό που οι περισσότεροι συνομίλικοί μου ξεκίνησαν να κάνουν πέντε χρόνια νωρίτερα. Άρχισα να ψάχνω για δουλειά μέσω της γνωστής οδού, «Μικρές αγγελίες». Δεν άργησα να βρώ την «πρώτη μου» (με τα καινούργια δεδομένα) δουλειά, όπως επίσης δεν άργησα και να καταλάβω, πως ούτε αυτό ήταν το επαγγελματικό είδος που με εξέφραζε. Πιστεύοντας πως έφταιγε η επιχείρηση στην οποία εργαζόμουν, συνέχισα ακάθεκτη προς αναζήτηση μιας νέας και καλύτερης εταιρείας, κάτι που προέκυψε μόλις 10 μήνες αργότερα.

Φαντάζομαι, πως χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα επαγγελματικά μου προσόντα, ο παράγοντας τύχη έπαιξε σπουδαίο ρόλο. Με την δεύτερη προσπάθεια, πέτυχα την δουλειά των ονείρων πολλών φίλων και γνωστών μου, όπως μου έλεγαν. Μιά μεγάλη και γνωστή εταιρεία, πολύ καλή θέση και φυσικά πολύ καλός μισθός (πάντα βάσει των ελληνικών δεδομένων). Εκεί ήταν που με χτύπησε πλέον κατακέφαλα η σύγχηση. Είχα αυτήν την «τέλεια» δουλειά, αυτό για το οποίο είχα αποφασίσει να κλωτσήσω την καριέρα μου ως επιχειρηματίας κι όμως, κατάφερα να αντέξω μόνο 6 μήνες!

Μπορεί όλα αυτά, να με κάνουν απλώς να φαίνομαι σαν ένα άτομο που δεν ξέρει τι θέλει και που το ένα του ξινίζει, το άλλο του βρωμάει. Πιστέψτε με όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται. Είμαι πολύ εργατικός άνθρωπος και πολύ ανοιχτός σε νέες ιδέες και απόψεις. Αυτό που με τίποτα όμως δεν μπορώ να αντέξω, είναι η μιζέρια. Κι είναι αυτό που έχω συναντήσει μέχρι τώρα στην επαγγελματική μου πορεία. Τα δοκίμασα όλα, επιχειρηματίας, υπάλληλος, ακόμα κι ελεύθερος επαγγελματιάς. Παντού το ίδιο. Κι αυτό φυσικά δεν το βλέπω μόνον εγώ. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώρισα στην επαγγελματική αρένα, βιώνουν καθημερινά αυτή τη μιζέρια. Με μεγάλη μου όμως λύπη, είδα επίσης αυτούς τους ανθρώπους να αποδέχονται αυτή την κατάσταση, χωρίς αφενός να κάνουν κάτι και αφετέρου χωρίς καν να σκέφτονται να κάνουν κάτι. Παθητική στάση αποδοχής. Κι επειδή βέβαια δεν έχω έρθει από άλλο πλανήτη, δεν μιλάω για τους ανθρώπους αυτούς που η κατάσταση της ζωής τους, τους υποχρεώνει να κάνουν παραπάνω υποχωρήσεις από όσες θα ήθελαν. Μιλάω για ανθρώπους σαν κι εμένα, που έχουν την άνεση να αλλάξουν την κατάσταση, αλλά που έχουν απορροφηθεί τόσο πολύ από το νέο ρεύμα του «ωχαδερφισμού», που αφήνουν τους εαυτούς τους να αναλώνονται, έτσι απλά.

Θυμώνω με αυτούς τους ανθρώπους, όπως θυμώνω και με τον εαυτό μου, που τον άφησα να παρασυρθεί από το κύμα των «κοινωνικών προτύπων» που θέλει τους ανθρώπους να σπουδάζουν αυτό που πρέπει κι όχι αυτό που θέλουν, να κάνουν την δουλειά που πρέπει κι όχι αυτή που θέλουν, να ζούν την ζωή που πρέπει κι όχι αυτή που θέλουν. Εγώ συνειδητοποίησα νωρίς πως οι επιλογές είναι δικές μου. Μακάρι βέβαια, αυτές τις σκέψεις να είχα την δυνατότητα να τις κάνω μερικά χρόνια πιο πριν. Μακάρι τα σχολεία να μας έδειχναν κι άλλους δρόμους εκτός από τις πενήντα σχολές ενός μηχανογραφικού δελτίου. Μακάρι οι τηλεοράσεις να μας παρουσίαζαν κι άλλα πρότυπα επιτυχίας κι ευτυχίας. Μιας και όμως «the world is not a perfect place», το μόνο που για να το κάνουμε είναι να ανακαλύψουμε εμείς οι ίδιοι τα μονοπάτια που θέλουμε να ακολυθήσουμε σε αυτή τη ζωή.

Δεν ξέρω με τι θα ασχοληθώ τελικά στην ζωή μου. Ξέρω όμως, πως ό,τι κι αν είναι αυτό, θα μου αρέσει πραγματικά και θα γεμίζει πρώτα την ψυχή μου και μετά την τσέπη μου.

Πέρασαν 5 χρόνια από τοτε... βίωσα ακόμη περισσότερες επαγγελματικές εμπειρίες... τώρα βρίσκομαι πολύ πιο κοντά σε αυτό που ψάχνω... πάντα όμως θα αναζητώ το καλύτερο γιατί μόνο έτσι θα αγγίξω την επιτυχία...