Εγώ μια φορά, σαν εκδρομή το είδα, ευκαιρία για διημεράκι σε νησί μέσα στον Οκτώβρη. Απόδραση από την καθημερινότητα και ευκαιρία για χαλάρωση και περισυλλογή.
Προφανώς όμως πολύς κόσμος είχε τις ίδιες ανάγκες. Με μεγάλη μου έκπληξη και μεταξύ νύστας και πείνας από το πρωινό ξύπνημα (05.00π.μ.) παρατηρώ πως το καράβι (εκείνο το μεγάλο το blue star), όχι μόνο είναι γεμάτο αλλά δεν βρίσκεις χώρο ούτε για να κάτσεις όρθιος. Κι ενώ 10 μέρες πριν, αυτό μάλλον θα ήταν αναμενόμενο θέαμα, αρχές Οκτώβρη και σε βάθος κρίσης, μπορώ να πω πως σοκαρίστηκα λίγο.
Παρόλο λοιπόν το στριμωξίδι για το οποίο δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη, έκανα ένα καλό ταξίδι και έφτασα στον προορισμό μου. Σημειωτέον πως ο κόσμος στο πλοίο ήταν σχεδόν ισομοιρασμένος στα τρία νησιά του δρομολογίου (Σύρος, Τήνος, Μύκονος).
Αδειάζουμε λοιπόν στη Τήνο και αντικρίζω αυτό ακριβώς για το οποί υπέμεινα 5 ώρες το καράβι, ηρεμία, χαλάρωση και νησιώτικη ατμόσφαιρα. Παρεμπιπτόντως εγώ θυμάμαι όταν πήγαινα στην Τήνο πριν 15 χρόνια με τα σαπιοκάραβα, την ίδια ώρα κάναμε, τώρα με αυτά τα μεγαθύρια πάλι 5 ώρες; Λίγο πιο γρήγορα παρακαλώ!
Φτάνω στο ξενοδοχείο μπροστά στο λιμάνι και ανεβαίνω να ξεκουραστώ για καμιά ώρα. Όλα ήρεμα, όλα καλά. Τα κουδουνάκια από τις άμαξες και ο αέρας ακούγονται μόνο. Πολύ αέρας, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Λέω να βγω να φάω κάτι και να ανέβω σιγά σιγά μέχρι την εκκλησία, με την φωτογραφική στο χέρι και μεγάλη διάθεση για τουρισμό. Τα θρησκευτικά μου καθήκοντα θα τα εκτελούσα την επομένη. Κυριακή. Μέγα λάθος.
Η βόλτα μου στην ανηφοριά με τα μικρομάγαζα που οδηγεί στο πανέμορφο κτίσμα με την εκκλησία της Παναγίας της Ευαγγελιστρίας ήταν μοναδική. Ένιωθα πως έκανα δεύτερες διακοπές. Βέβαια δεν θα μπορούσα να μην σκεφτώ με λίγη απέχθεια όλη αυτή την εμπορευματοποίηση της θρησκείας και κυρίως της ανθρώπινης ανάγκης αλλά η γραφικότητα του τοπίου με μετέφερε σε πιο αγνές σκέψεις.
Και φτάνω στον ναό όπου μπαίνω με ανυπομονησία να προσκυνήσω τη διάσημη εικόνα. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, η εικόνα ήταν καλυμμένη στην κυριολεξία ολόκληρη με διαμάντια και άλλα πολύτιμα κοσμήματα και αντικείμενα τα οποία κάλυπταν ολοκληρωτικά όλες τις μορφές. Σκύβοντας κοντά να προσκυνήσω, προσπαθούσα μάταια να ξεχωρίσω έστω μία μορφή μέσα από τα τεράστια κολιέ και τα πετράδια, μάταια.
Σήκωσα το κεφάλι μου αγανακτισμένη και γύρισα να φύγω. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει όλα αυτά να σκεπάζουν την εικόνα. Είναι γνωστό πως αυτή η εικόνα δέχεται τα μεγαλύτερα και τα περισσότερα τάματα από οποιαδήποτε άλλη, αλλά για μένα είναι απαράδεκτο να με υποχρεώνουν να προσκυνώ ένα μάτσο κοσμήματα αντί για τις μορφές της αγιογραφίας για την οποία ήρθα. Δυστυχώς αυτό που είδα δεν ήταν θρησκευτική εικόνα, ήταν προθήκη κοσμημάτων.
Παρόλα αυτά είπα να μην πτοηθώ και να κατέβω στο λιμάνι να πιω έναν καφέ. Την επομένη που θα πήγαινα στη λειτουργία ίσως τα έβλεπα όλα αυτά με άλλο μάτι.
Και η επομένη ήρθε, κι εγώ σηκώθηκα για άλλη μια φορά πρωί πρωί και ξεκίνησα να πάω να εκκλησιαστώ και να κοινωνήσω. Μια όμορφη Κυριακή με έναν υπέροχο καιρό. Φτάνω στην εκκλησία και είναι λες κι έχω μεταφερθεί στο χρόνο. Ούτε 15αύγουστο τέτοια πράγμα. Τεράστιες ουρές που περιμένουν. Τι περιμένουν όλοι αυτοί;;; Προσπαθώ να βρω κάποιον να ρωτήσω τι γίνεται και αν θα πρέπει να περιμένω όλη αυτή την ουρά για να κοινωνήσω. Βρίσκω κάποιον στα γραφεία διοικήσεως(;) στο κτήριο και τον ρωτώ. Μου εξηγεί πως η ουρά είναι για το προσκύνημα της εικόνας και αν θέλω μόνο να κοινωνήσω μπορώ απλά να πάω από μια πλαϊνή πόρτα.
Έτσι κι έκανα αλλά όχι πως εκεί τα πράγματα ήταν καλύτερα. Το σπρώξιμο και το πάτημα που έφαγα όση ώρα περίμενα μέσα στην εκκλησία, δεν το έχω φάει ούτε στο μετρό, ούτε καν σε συναυλία. Γιατί κάποιοι νομίζουν πως σπρώχνοντας θα πάνε πιο γρήγορα; Έβλεπες κάτι ηλικιωμένες κυριούλες οι οποίες έσπρωχναν, πάταγαν και προσπαθούσαν με τον πιο ύπουλο τρόπο να σου πάρουν τη σειρά.
Δεν θα κάτσω να σχολιάσω τους τρόπους του καθενός αλλά ειλικρινά αυτό που με τρελαίνει είναι πως αυτές οι κυριούλες έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι καλοί άνθρωποι επειδή πάνε στην εκκλησία. Τώρα βέβαια αν σε σκοτώσουν για να σου πάρουν τη θέση μέσα σε αυτή την εκκλησία, αυτό είναι άλλο θέμα. Σημασία έχει ότι πάνε στην εκκλησία(!)
Εμένα όμως δεν μου αρκεί να πάω στην εκκλησία για το θεαθήναι. Όταν θα πάω θα το κάνω επειδή το θέλω και θα σημαίνει κάτι γι’αυτό και θέλω να το κάνω με την ανάλογη ψυχολογία. Αν είναι να αγανακτώ, να σιχτιρίζω και να βρίζω από μέσα μου, τότε άστο καλύτερα. Τελικά όλοι αυτοί που βρίσκονται τακτικά μέσα στις εκκλησίες, το Θεό μέσα τους τον έχουν βρει;
Ένα είναι σίγουρο για μένα. Ποτέ ξανά Κυριακή στην Τήνο!
