Το
τοπίο στον εργασιακό στίβο έχει αλλάξει πλήρως. Μαζί όμως με τον φόβο της
ανεργίας, δυστυχώς ραγδαία αναπτύσσεται και η τρομοκρατία της εργασίας. Οι νέες συνθήκες, που έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες στους εργοδότες κι έχουν στριμώξει τους όσους εργαζόμενους σε μια μικρή σκοτεινή γωνιά, έχουν οδηγήσει αυτούς τους εργοδότες στην ψευδαίσθηση της απόλυτης εξουσίας, μετατρέποντάς τους σε μίνι δικτάτορες. Το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» έχει γίνει σλόγκαν και η αντίληψη πως «είσαι υπάλληλός μου, άρα μου ανήκεις, άρα σε κάνω ό,τι θέλω, όπως θέλω και όποτε το θέλω» εδραιώνεται όλο και περισσότερο.
Οι εργαζόμενοι πλέον, δεν στερούνται μόνο τα εργασιακά τους δικαιώματα, αλλά και την ίδια τους την αξιοπρέπεια και ακεραιότητα. Αναγκάζονται να υποκύπτουν στην υποτίμηση και την απαξίωση του όποιου εργοδότη, που πάντα είχε την αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι είναι δούλοι, αλλά που τώρα του επιτρέπεται και δια νόμου να την εφαρμόσει. Και όλα αυτά φυσικά υπό το φόβο της απόλυσης.
Θα καταλάβουν άραγε ποτέ οι εργοδότες πως ε ναι λοιπόν, οι εργαζόμενοί τους είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο που έχει η επιχείρησή τους, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα έβγαζαν δεκάρα τσακιστή και πως κανένας άνθρωπος δεν αποδίδει με κίνητρο το φόβο;
Θα καταλάβουν άραγε ποτέ πως αν οι εργαζόμενοι είναι καλά, η επιχείρησή τους θα είναι ακόμη καλύτερα και η τσέπη τους ακόμα περισσότερο;
Ή μήπως τελικά η αίσθηση της φαινομενικά απόλυτης εξουσίας πάνω σε ένα ανθρώπινο ον είναι πολύ πιο μεθυστική από έναν γεμάτο τραπεζικό λογαριασμό;
